Vanmorgen in de vroegte, al wandelend door het Groevenbeekse bos, liet ik mijn gedachten teruggaan naar de rouwdienst van gisteren. De stilte van het bos, het zachte ritselen van bladeren onder mijn voeten en het ontwaken van de vogels brachten me terug naar de momenten van afscheid, herinnering en verbondenheid. De natuur droeg mijn emoties, zoals ze altijd doet in tijden van reflectie en troost.

Rouw is een kronkelig pad. Soms loop je vooruit, soms sta je stil, en soms zet je onbewust stappen achteruit. Rouwen na zelfdoding is misschien wel het meest verwarrende rouwproces van allemaal. Verdriet en liefde gaan hand in hand met schuldgevoel, boosheid en soms zelfs opluchting. Want hoe pijnlijk het ook is, soms weet je diep vanbinnen dat degene die je mist, eindelijk rust heeft gevonden.

Een paar maanden geleden kwam ik in contact met Babet te Winkel. Zij schreef een boek over nieuwe rouwwoorden en inspireerde mij met het idee van een verliesdiner. Hoe mooi zou het zijn om mensen samen te brengen die hetzelfde hebben meegemaakt? Het idee liet me niet los, en in de weken die volgden groeide het uit tot een concreet plan.

Afgelopen week was het zover: het eerste verliesdiner van Thuis in Natuur.