Van Verdriet naar Veerkracht

Vanmorgen in de vroegte, al wandelend door het Groevenbeekse bos, liet ik mijn gedachten teruggaan naar de rouwdienst van gisteren. De stilte van het bos, het zachte ritselen van bladeren onder mijn voeten en het ontwaken van de vogels brachten me terug naar de momenten van afscheid, herinnering en verbondenheid. De natuur droeg mijn emoties, zoals ze altijd doet in tijden van reflectie en troost.

Van verdriet naar veerkracht

Lachen door je tranen heen. Soms zie je op tegen een rouwdienst… Wat brengt het je? Wat vraagt het van je? Wat trek ik aan? Wat neem ik mee? Pas ik me aan, of kom ik zoals ik ben?

Op de rouwkaart stond: neem een onverpakte gekleurde bloem mee en schrijf een kaart met je mooiste herinnering. Die herinneringen kwamen moeiteloos naar boven, en de bloem kiezen was niet moeilijk: vergeet-me-nietjes en een tak van de bloeiende magnolia.

Al sinds mijn kinderjaren zong ik zijn liedjes. Op 30 april, Koninginnedag, klonk het steevast: "Bind een lintje om je nek voor de Koningin, hiep hiep hoera!" Het liedje bracht me terug naar de tijd waarin ik met het kinderkoor de Veluwsche Sangertjes zong, altijd muzikaal begeleid door hem. Hij speelde op zoveel instrumenten: het traporgel, de piano, het kerkorgel – zijn muziek vulde de ruimte, en ieders hart.

Tijdens de rouwdienst zongen zijn muziekvrienden uit zijn eigen bundel. Liederen die hij zelf had geschreven, muziek die rechtstreeks uit zijn ziel kwam. Het was ontroerend en troostend tegelijk. De warmte van de mensen, de gedeelde herinneringen, de lach door de tranen heen – het maakte de dienst tot een moment van samenzijn, van dankbaarheid voor zijn leven en nalatenschap.

Lachen door je tranen heen. Het voelde als een omhelzing, een zacht duwtje in de rug om verder te gaan. Samen in de Lukaskerk, een plek vol betekenis, omringd door bloemen die mogen groeien en bloeien op hun eigen manier. Zoals wij mensen ook mogen zijn wie we zijn – in alle puurheid.

Afgelopen week nam ik afscheid van een dierbaar persoon. Een spiritueel, eigenzinnig mens. Een man die harten raakte met zijn muziek en zijn woorden. Een man die ons leerde om het leven te vieren, zelfs op momenten van afscheid. De dienst was doordrenkt van liefde en vreugde.

Het besef dat het leven zomaar kan eindigen… Het zet je weer aan het denken.

Wat laat je achter? Wie was jij?

Hij schreef een lied over dit thema en het werd gezongen tijdens zijn afscheid.

Zijn woorden en melodieën leven voort, en herinneren ons eraan wat echt telt: liefde, vreugde, en de vrijheid om jezelf te zijn.

Deze gedachten dwaalden door mijn hoofd terwijl ik verder liep.

De natuur bood me een plek om te voelen, om stil te staan, om te herinneren. De bomen fluisterden hun geruststelling, de wind streelde zacht mijn gezicht. Want net als de seizoenen beweegt ons leven mee in een eeuwige dans van afscheid en nieuw begin. En in die beweging, daar vinden we onze veerkracht.

-Mirjam