Rozenblaadjes strooien
Rozenblaadjes – Over Rouw, Liefde en Loslaten
Rouw is een kronkelig pad. Soms loop je vooruit, soms sta je stil, en soms zet je onbewust stappen achteruit. Rouwen na zelfdoding is misschien wel het meest verwarrende rouwproces van allemaal. Verdriet en liefde gaan hand in hand met schuldgevoel, boosheid en soms zelfs opluchting. Want hoe pijnlijk het ook is, soms weet je diep vanbinnen dat degene die je mist, eindelijk rust heeft gevonden.
Mijn onsterfelijke zusterliefde
Dertien jaar geleden verloor ik mijn zusje. De dag dat ik het nieuws hoorde, staat in mijn geheugen gegrift alsof het gisteren was. Mijn ouders vertelden het me, en op dat moment draaide mijn wereld 180 graden om. Er was een voor en een na.
Ik bleef achter als zus, maar ook als moeder van drie kinderen, waarvan de jongste pas zes maanden was. Mijn zusje was hun trotse tante. Ik zie haar nog voor me, hoe ze hen ophaalde in haar kleine autootje, hoe ze lachte. Die herinneringen zijn kostbaar.
Maar na haar dood kwamen de vragen. Had ik het kunnen voorkomen? Wat had ik gemist? Waarom heeft ze ons achtergelaten? Waarom heeft ze geen afscheid van ons genomen? De schuld woog jaren zwaar op mijn schouders. Tot een paar weken geleden, toen er iets veranderde.
Ik beleefde opnieuw een jaar van rouw, verdriet en herstel, maar dit keer met een ander perspectief. Ik keek door haar ogen. Ik voelde hoe ondraaglijk haar leven was geworden, hoe de levenslust langzaam uit haar verdween. En toen begreep ik: ze zocht rust en bevrijding. Dat heeft ze nu.
Rozenblaadjes als symbool van liefde
Met dit inzicht kwam een diep verlangen om haar op een symbolische manier te eren. Ik begon rozenblaadjes te verzamelen, heel veel. Ik plaatste zelfs een oproep: oude rozen mochten een nieuwe bestemming krijgen. Mensen brachten ze langs langs, mensen die haar hadden gekend, die op haar begrafenis waren geweest. Het was alsof de liefde zich opnieuw vormde, dertien jaar later.
Het weer voelde vertrouwd. De kou, de vorst, de zon – net als toen. Ik mocht haar auto lenen, die nu van mijn zoon is. Alsof er een cirkel rond was. Ik versierde het autodak met de rozenblaadjes en schreef haar naam: Eri. De buurman grapte: "Gaat de auto trouwen?" Ik glimlachte. Misschien wel. Misschien was dit mijn manier om haar liefde en aanwezigheid te vieren.
We reden door het bos, over zandweggetjes. De zon viel op het pad, warm en troostend. Aangekomen op de plek waar ze rust vond, liep ik door het bevroren gras met mijn mand vol rozenblaadjes. Ik volgde mijn hart.
De rozenblaadjes dwarrelden neer, alsof ze hun eigen weg vonden. Ik bedankte de trein. Het ging snel, maar het was goed zo. Met mijn hond aan mijn zijde bleef ik staan in de stilte. Ze was vrij. En in mijn hart leeft ze verder, op de adem van de dag.
Liefde betekent soms loslaten
Rouw na zelfdoding is anders dan rouw na een natuurlijke dood. De schok is vaak groter, de vragen eindeloos, het schuldgevoel verlammend. De reacties van de omgeving kunnen pijnlijk zijn, en het zoeken naar antwoorden kan je uitputten.
Maar uiteindelijk is er maar één antwoord: liefde. En soms betekent liefde loslaten. Niet omdat je vergeet, maar juist omdat je herinnert. Omdat je erkent hoe zwaar haar strijd was. Omdat je weet dat ze nu rust heeft.
En in die rust, in die verstilling, weet ik: mijn zusje leeft voort. Niet alleen in herinneringen, maar in elke rozenblaadje dat door de wind wordt meegenomen.
