Verliesdiner

Verliesdiner

Een paar maanden geleden kwam ik in contact met Babet te Winkel. Zij schreef een boek over nieuwe rouwwoorden en inspireerde mij met het idee van een verliesdiner. Hoe mooi zou het zijn om mensen samen te brengen die hetzelfde hebben meegemaakt? Het idee liet me niet los, en in de weken die volgden groeide het uit tot een concreet plan.

Afgelopen week was het zover: het eerste verliesdiner van Thuis in Natuur.

Soms is het fijn om herinneringen tastbaar te maken, om samen te komen en stil te staan bij iemand die gemist wordt. Eten verbindt, net als verhalen. Een verliesdiner is meer dan een maaltijd; het is een moment van samenzijn, gevuld met herinneringen, liefde en gedeelde emoties.

Een mooie herinnering, een fijn samenzijn met vriendinnen.
Het eten van haar lievelingsmaaltijd, de smaken die ze zo heerlijk vond.

Verhalen ophalen, momenten delen die ons dierbaar zijn.

De verse sneeuw, de bloemen op het dak van de rouwauto.
Zomaar gedachten die opkwamen terwijl ik sprak met vrouwen die haar zo dierbaar waren.

Foto’s gingen rond—gezichten jonger, de tijd vastgelegd.
Een herinneringsboek, gevuld met woorden die dertien jaar geleden werden geschreven.
Nu lezen we ze opnieuw, met een mengeling van ongeloof en herkenning.

Oud-studenten, toen nog zoekend, nu zelf volwassen, met kinderen aan hun hand.
De tijd is doorgegaan, maar deze avond stond stil.
Samen, warm, verbonden in herinnering.

Een diner, met zorg samengesteld,
iedereen bracht iets mee, homemade en vol liefde.
Een feestje om te zien, een moment om te koesteren.